قبل اینکه شروع کنم به نوشتن نگران این بودم که هرزمان که نوشتم مدت زمانی که طول میکشه یک متن رو بنویسم خیلی بیشتر از انتظارم بوده. و الان که قرار گذاشتم مرتب بنویسم و باید به یک شکلی این زمان رو مدیریت کنم بیشتر از تایمی که در نظر گرفتم طول نکشه و تایم کارهای دیگه رو نخوره. هرچقدر هم این کار مهم باشه و صرف زمان هزینه بیهوده ای نباشه اما به هرحال قرار نیست برنامه روزانه من رو بهم بریزه.
برای همین تصمیم گرفتم خودم رو مجبور کنم به محض تمام شدن تایم مورد نظرم پست رو منتشر کنم, حتی اگر کیفتی که میخوام رو نداره. فکر میکنم یکم تحت فشار گذاشتن ذهنم شاید در پست های اولیه اثر خوبی بجا نذاره اما به مرور مجبور میشم برای داشتن پستی به کیفیت دلخواهم سرعتم رو بالا ببرم, نه اینکه افکارم رو نجویده تایپ کنم فقط اینکه با تمرکز بیشتری بنویسم, اجازه ندم ذهنم مدام بپره و مجبورش کنم برای مدت مشخص شده ای یک جا بشینه و هرکاری که من میگم بکنه نه هرکاری که دلش میخواد.
در این فکر بودم که به یاد جمله ای افتادم که از اطرافیانم بارها شنیده بودم, اینکه کاش روزشون ۲۵ ساعت داشت.
من روزهایی رو داشتم انگار به اندازه چند روز فعالیت داشتم و در اخر فقط جسمم خسته بود اما ذهنم دوست داشت کار کنه ولی مجبور بود بخوابه چون تایم خواب بود.
و روزهایی هم داشتم که به اندازه یک نصف روز به من گذشته و تموم شده.
تمام این روزها ۲۴ ساعت بودن.
اگه بخوام دلیل اون همه فعالیت رو در روزهایی که چند روز رو درون خودشون دارن بگم اینه که همه چیز شفاف بوده برای ذهنم. اینکه انگار برای هرکاری قبل از تموم شدنش نقطه پایان رو مشخص کرده بودم و هیچ انتهای بازی برای کارهام وجود نداشته. همین باعث شده برنامه ها بهتر پیش بره. ذهنم کمتر خسته باشه و احساس کنم روز طلانی تری داشتم.
از اونجا که من بیشتر ماه رو خونه کار میکنم این خیلی مهمه که ساعت کاری تعیین کرده باشم و در اون بازه زمانی فقط کار کنم. قاطی کردن اتفاق های خونه با کار باعث میشه تایم کاری بیشتر طول کشیده باشه و در نهایت خستگی زیادی با خودم دارم که فقط بخاطر کار نیست اما چون ذهنم اون زمان رو به اسم زمان کاری شناخته احساس میکنه کل روز رو داشته کار میکرده و بیشتر احساس خستگی میکنه.
روز همیشه ۲۴ ساعت داره اما این نحوه زندگی ما در این ساعت هاست که روز رو کوتاه تر یا طولانی تر میکنه.